Ps: Waarschuwing op voorhand. Het is, zelfs voor mijn doen een lange blog geworden. Het gaat over een uitdagend thema, ook voor mij, over wel willen én toch (voorlopig) niet doen.

Twee jaar geleden startte ik een traject bij een ondernemerscoach (Ann Van Riet) en één van haar belangrijkste motto’s is: “Action cures fear”.
 
Ik dacht dat ik me al door een groot deel van mijn angsten had doorgeworsteld. Was ik even mis!
Bij zo wat elke stap om Ontspannen Opvoeden Kan in de wereld te zetten, botste ik, en nog steeds, op allerlei diepgewortelde angsten:

“Ik kan dit niet.”
“Dit gaat me nooit lukken.”
 “Ik heb niks interessants te vertellen.”
“Anderen kunnen dit veel beter dan ik.”

 
Soms is het heel duidelijk dat die angst er is.
De uren voor ik een workshop of lezing geef en ik geen hap door mijn keel krijg en meer dan nodig naar toilet moet. Mijn hart dat sneller bonkt als ik op de verzendknop duw en mijn nieuwste blog verstuur naar jou.
 
Alleen merk ik dat die angsten vaak ook onderhuids leven. Angst die zich vermomt in:

• Me niet kunnen concentreren.
  Ik ben aan het schrijven, ik wil iets opzoeken om dan een half uur later te merken dat ik op Facebook aan het scrollen ben en wat ik zocht nog niet helemaal niet heb. Van een zin in mijn blog springen naar dat ene mailtje dat ik moest schrijven om dan toch maar te beginnen aan het werkboek voor mijn traject.
  
  
• Uitstellen van het schrijven van mijn blog.
  Ik ga eerste andere dingen doen die ‘belangrijker’ zijn.  Maar zijn die dan eigenlijk wel belangrijker of zit er iets van angst onder?
  
  
• Naar de koelkast lopen, nog een tas koffie halen, de was insteken,… van alles anders doen om maar niet achter mijn computer te zitten, ergens wetend dat het is om mezelf af te leiden en niet te moeten voelen hoe spannend ik het allemaal vind.
  
  
• Perfectionisme:
  Honderd keer mijn zinnen opnieuw lezen. Me gaan vergelijken met hoe anderen het doen (een dooddoener), uren blijven prutsen aan hoe mijn blog op mijn website verschijnt.
  
  
• ‘s Avonds niet goed tot rust kunnen komen, ‘nog zoveel op mijn to-do lijstje’
  
  
• Risico’s vermijden:
  Ik kan beter maar nog geen informatieve mail sturen naar ouderraden, schooldirecties,… want ik heb mijn verhaal nog niet helemaal goed, iemand anders kan dat zeker beter dan ik.

Het lastige van die angsten is dat het je helemaal kan benemen en je tot niets komt.
Ik kan dan heel diep zakken. Ik kom dan mijn machteloosheid tegen en iets dat het dan wil opgeven.
“Dit gaat me nooit lukken”, “Stop er maar mee, dat is veel beter, voor iedereen”.

Het vervelende van uitstel- of afleidingsgedrag is dat het dan niet altijd zo duidelijk is dat er daar angst onder zit.
Je doet het natuurlijk juist om de angst niet te moeten voelen!

Zo vermijd ik op dit moment om mijn aanbod bekend te maken op zo een manier dat ouders die hierin geinteresseerd zouden kunnen zijn, dit kunnen leren kennen.

Ik kan mezelf voor de gek houden en denken dat ik mijn angsten onder ogen zie, door te gaan vertellen over mijn aanbod… bij andere ondernemers. Dat zijn natuurlijk vaak ook ouders, maar dat is niet de plek waar ik over mijzelf en wat ik doe, moet gaan vertellen. 

Ik moet dus terug door alle frustratie, ergernis, wanhoop, angst en machteloosheid. All over again.
Net als de eerste jaren dat ik als mama zocht naar een andere manier van bij mijn kinderen te zijn.
Toen zag ik ook alle kanten van de kamer: 

“Ik ben geen goede moeder.”
“Ik ga dat nooit kunnen, rustig blijven.”
“Andere ouders doen dat veel beter.”
“Dat gaat precies vanzelf bij andere mama’s en papa’s. Zie je wel. Dit is hopeloos”.
“Het heeft geen zin om hulp te vragen, het gaat toch nooit lukken.”
Of
“Ik wil niet dat mijn kind zo lijdt (en ik kan niets doen).”
“Komt het ooit wel goed met mijn kind?”
“Oh nee, mijn kind gaat zich zeer doen, afzien,… (om het even welke negatief gevolg).” 

Als je daarin gevangen zit, zie je de wereld enkel doorheen de bril van je emoties. Het lijkt op dat moment dan ook dat dit de onomkeerbare complete waarheid is.

Als je op zo een moment niet beseft dat je in de greep van je angst leeft, geraakt je beeld vertroebeld. Je valt terug op overlevingsstrategieën om dit alles niet te moeten voelen, niet helemaal kopje onder te gaan. Het kleurt je beslissingen en hoe je reageert op je kinderen.
Dit zijn de momenten waarop je toegeeft aan de eisen van je kinderen hoewel je dat eigenlijk niet wilt. Het zijn de momenten waarop je teruggrijpt naar manieren van omgaan met ‘ongewenst’ gedrag zoals je dat gezien hebt bij je eigen ouders en waarvan je gezworen hebt dit nooit zelf te gebruiken.
Of
Het zijn de momenten waarop je precies bijna oncontroleerbaar gaat roepen, tussenkomt, overneemt… om te voorkomen dat er iets ergs gaat gebeuren.
Alleen is de vraag dan: zou er werkelijk iets levensgevaarlijk gebeuren, moest je niet tussenkomen?
Als je overmant wordt door schrik, kan je niet meer helder zien en denken.

Als ouder heb je angst voor twee: over jezelf en over het welzijn van je kind.

Wat kan je doen?

• Besef dat angst niet alleen in de diepe dalen zit, maar ook onderhuids aanwezig kan zijn en dus bijna continu je waarneming en beslissingen kan beinvloeden. 

• Leer om je meer en meer bewust te worden van je gevoelens en gedachten, zonder erdoor meegesleept te worden of er door overspoeld te worden.
  Ik ben zelf opgeleid als focusingtrainer en focusing-oriented psychotherapist (zie focussenvlaanderen.be) en voor mij is focusing een lifesaver. Natuurlijk zijn er ook nog andere methodes, zoals mindfulness, meditatie, schrijven, ACT, EFT, enz.
  
  Maar zoek vooral iets dat voor jou wat werkt. We leven in een wereld met zoveel prikkels (extern en intern) dat we in mijn ogen allemaal niet anders kunnen dan gaan leren hoe daar rustig bij te blijven.
  
  
• Als je merkt dat je wil tussenkomen, wil overnemen: wat is het allerergste dat er hier kan gebeuren? 
  En neen, ik bedoel daarmee níét dat je dit dan direct moet wegrationaliseren! Ik bedoel juist dat we dat iets in ons dat bang is mogen leren kennen en erkennen, zonder het weg te duwen maar ook zonder het alle ruimte te laten innemen.
  
  En neen, ik bedoel hier ook niet mee dat je je kind blindelings het straat moet laten overlopen. Ik bedoel dat je je afvraagt, stel dat mijn kind dit doet, hoe erg zou het zijn, moest het niet (direct) lukken? Is mijn kind hier werkelijk niet toe in staat of is het mijn schrik dat overneemt? Schrik voor wat precies?
  
  
• Besef dat angst er bij hoort. Angst is een gezond mechanisme (sabeltandtijger? Run! Of onweer? Schuil!). EN jij hebt je kroost te beschermen (voor die sabeltandtijger en het onweer).
  Als ouder kom je voortdurend in onbekende wateren terecht, want er is een wezentje waar jij helemaal verantwoordelijk voor bent. Natuurlijk dat je lijf dan zo iets heeft van ‘hola, is dit wel veilig? Zouden we dit wel doen?’
  
  

Waar past hier dan: action cures fear?
DOE HET TOCH, OOK AL ZEGT JE ANGST VAN NIET.
Al is het een ieniemienie stapje, het kleinste stapje dat je kan bedenken. Zodat je lijf kan ervaren wat er in de realiteit gebeurt als je een actie doet. En een actie kan ook betekenen, beslissen om even, al is het 3 seconden, niets te doen, je pauze knop in te drukken en zien wat er gebeurt. Zodat je kan ervaren dat hetgeen je spookbeelden je als hyperrealistisch voorschotelen maar één van de (meestal weinig waarschijnlijke) opties is.
Je angst zal niet weg zijn, hoeft ook niet. Misschien kan je voor heel even al ervaren dat er nog iets anders mogelijk is.


Herken je iets uit dit artikel?
Mail me gerust, ik lees je reactie heel graag!
 
Joke
 
P.S. Op donderdag 23 januari geef ik mijn eendaagse workshop “Ontspannen opvoeden: het hoeft geen illusie te blijven”. Een goeie eerste stap in het kader ‘action cures fear’!
In één dag ontdek je de 3 pijlers van meer bewust ouderschap: het helder krijgen van jouw normen en waarden in het ouderschap, een krachtige manier om zorg te dragen voor jezelf en groeibevorderend aanwezig zijn bij je kind.
Een dag vol eyeopeners, concrete tips om aan de slag te gaan en een ervaren van hoe het is om rond dit onderwerp veilig gedragen te weten door de groep.
Alle info over de workshop (en de aanmeldlink) vind je hier. 
Nog vragen? Niet zeker of de workshop iets voor jou is?
Stuur me even een mailtje op joke@ontspannenopvoeden.be , ik antwoord met veel plezier!
 
Pss: Ik heb er vier dagen over gedaan om deze blog te schrijven. Me honderd keer voorgenomen. Even vaak niet begonnen, of begonnen en gestopt. En dan nu toch kunnen belissen “better done than perfect”.