Eén van de moeilijkste dingen om te doen, is gewoontes veranderen.

Hoe vaak heb je je al niet voorgenomen om…

• Meer te bewegen
• Gezonder te eten
• Minder te roepen op je kinderen
• Die georganiseerde, rustige ouder te zijn
• Milder te zijn voor jezelf 😉
• ….

Ook al weet je met je hoofd ‘dit zou goed zijn voor mij’, heb je al echt stappen gezet vanuit ‘dit wil ik anders’, het effectief gaan doen elke dag is g*dverdomme lastig.

Eén van de eerste ‘huistaken’ die ouders meekrijgen als ze bij mij in een traject starten, is het proberen inlassen van ‘pauzemomentjes’.

“Daar heb ik geen tijd voor” hoor ik je al denken.

Ik heb het dan niet over tijd voor jezelf, pauze, waarin je op je gemak een boek kan lezen, een uitgebreid bad kan nemen, ongestoord gaan sporten,… (super dingen om te doen hé)

Nee, ik heb het over pauzemomentjes van nog geen twee minuten, max vijf. Liefst een paar keer op een dag.

Telkens opnieuw hoor ik hoe lastig dit is om te doen. Hoe snel het er bij in schiet.  De eerste twee dagen gaat het nog, maar een week later is het bij de meeste ouders er al niet meer van gekomen.

Waarom is het zo lastig?

Nee, het is niet omdat ze het niet willen.

Nee, het is niet omdat ze het nut er niet van in zien.

Nee, het ligt niet aan een gebrek aan daadkracht. (Ze hebben potjandorie de stap gezet om zich in te schrijven. Dat vraagt daadkracht).

En nee, het is niet omdat ze daar geen tijd voor hebben.

Iedereen heeft ergens vijf min tijd voor zichzelf.

Het komt er niet van, omdat je het ‘vergeet’. Het vliegt uit de ruimte van wat je bewustzijn maar tegelijkertijd kan vasthouden, want er is zoveel anders dat om je aandacht vraagt, roept, eist…  Het geraakt bedolven.

Het komt er niet van omdat het geen gewoonte is om even uit de actie te stappen, om even te stoppen met om het even wat je aan het doen bent.

En dat is inclusief denken – al het denkwerk dat je doet in functie van je gezin, je werk,….

Pauze vraagt om te stoppen, om je actiemodus even stil te zetten.

Wat helpt niet.

Wat ik in de afgelopen jaren geleerd heb dat NIET werkt, is als je het gevoel hebt dat het een ‘moetes’ is. De boodschap, je ‘moet’ dat veranderen, werkt meestal alleen maar averechts.

Het heeft niet alleen met tegenzin te maken (verandering kost moeite).

Het roept ook weerstand op (logisch, we zijn gewoontedieren, en elke verandering zet een tegenreactie in gang).

Het heeft ook een eigenschap van ‘er is iets mis met je’, ‘zie je wel, je doet het niet goed’.

Gedachten en kwaliteiten die niet erg ondersteunend en motiverend zijn en dus ook niet helpen.

Wat werkt wel.

Als je kiest om iets te doen vanuit zorg voor jezelf in plaats vanuit schuld, schaamte, angst, verplichting…

Zo ben ik absoluut geen ochtendmens. Ik geraak niet gemakkelijk uit bed en ik geraak al helemaal niet snel op dreef. Het soort van snel genoeg dat nodig is om iedereen op tijd de deur uit te krijgen, incl. mezelf.

Zoals een ochtend eerder deze week. Oudste dochter mocht naar school (nooit gedacht dat ik ooit zou schrijven ‘mocht’), de jongste naar de onthaalmoeder en ik had een eerste afspraak om 9u.

Het begon al ‘geweldig’ (beeld je in dat ik nu met mijn ogen draai ;)) want ik had de wekker niet gehoord. Manlief maakt me wakker. Ik draai me zeker nog tien keer opnieuw om. Het had dus alles in zich om de ochtend in ’t honderd te laten lopen.

30 seconden, meer had ik niet nodig.

30 seconden bewuste aandacht.

30 seconden om mezelf voor te leggen, vanuit oprechte interesse: “Hoe is het nu met mij?”

“Ik geraak niet wakker”, is het eerste wat opkomt. Een gedachte die ik bewust registreer en laat binnen komen.

Ik zie de film al voor me afspelen hoe ik zombiegewijs aan tafel ga zitten met een tas koffie, wachtend tot ik wakker zou worden.

De ervaring leert dat dat niet gebeurt, ik te lang zo blijf zitten en dan iedereen moet opjagen om op tijd te zijn.

Ik had het me die ochtend niet bewust gerealiseerd, maar dochterlief had me de avond ervoor in alle geuren en kleuren duidelijk gemaakt dat ze NIET TE LAAT wilde zijn voor haar trein en ook niet van dat nipt gedoe. Ze had een punt.

En vermoedelijk speelde dat ook mee in, al had ik er de woorden nog niet voor in die eerste 30 seconden.

Want in die 30 seconden na “hoe is het nu met mij?”, “Ik geraak niet wakker. Mijn lijf is niet wakker”, beslis ik, “Ik ga wandelen”, “Ik zet mezelf in beweging”.

Manlief kijkt bedenkelijk als ik aan de deur sta.

“Heb jij daar nu tijd voor?”

Ik ben twintig minuten gaan wandelen.

Het blokje rond. Niet de intense wandeling dat misschien nog beter had geweest. Niet vroeger op de ochtend wat mij meer tijd had gegeven.

Het was goed genoeg.

Oudste dochter was tien minuten te vroeg voor haar trein.

Jongste dochter was vroeger dan anders bij de onthaalmoeder.

Ik was wel haar brooddoos vergeten.

Had ik al gezegd dat het niet perfect zou zijn 😉

Neem nu 30 seconden.

Hoe is het nu met jou?

Schrijf het neer in een mail naar mij. Je zal merken dat er expliciet woorden aan geven al een verschil kan maken.

Ik kijk uit naar je mail!

En ja, als je die oprechte vraag aan jezelf kan voorleggen, zo vaak als je er aan denkt, dan wordt dat een nieuwe gewoonte waar je deugd van zal hebben. Beloofd! 😉

Hartelijke groeten

Joke

PS: Ik weet maar al te goed dat het niet gemakkelijk is om tijd te maken om bewust aandacht te kunnen geven aan jezelf, aan wat jij wil als ouder en hoe jij er wil zijn voor je kinderen.

In de drukte van alledag schiet het er bij in. Zeker in deze tijden. (En anders ook, niet?).

Dan val je terug op oude gewoontes of dat wat je kent, meestal iets van de manier waarop jouw ouders het deden. En misschien is dat niet wat je wil?

Wil jij tijd en ruimte maken voor je ouderschap zodat je er anders kan in staan? Anders als in, meer passend bij hoe jij het wil?

Kom dan naar mijn on- of offline workshop op zaterdag 20 juni: “Ontspannen ouderschap: ontdek de aanpak die wel werkt voor jou”.

Meer info en inschrijven. Klik hier.

Kan je niet wachten tot dan? Zoek je houvast? Dan is een afstemgesprek misschien wel iets voor jou.

Wat je kan verwachten, kan je hier lezen.