Misschien heb je t verhaal al gelezen op mijn Facebook pagina. Dan kan je een eindje doorscrollen 😉
Toch deel ik dit verhaal ook graag met jou en hoe het komt dat ik nu niet in kramp schiet over waar mijn dochter uithangt noch slecht slaap door gepieker over wat er had kunnen gebeuren en wat ik mogelijks allemaal fout had gedaan.
Ook al gaat mijn blog over kinderen groot brengen en ben ik zelf mama van drie kinderen, ik post zelden foto’s van mijn kinderen waar ze duidelijk herkenbaar op zijn.
Waar het zo vanzelfsprekend is dat ik geen foto’s neem en post van de kinderen die ik in de afgelopen 15 jaar begeleid heb als kinderpsycholoog en therapeut, zo ‘natuurlijk’ is dat niet meer als dat over mijn eigen kinderen gaat.
Vandaag maak ik een uitzondering. Dit ben ik met mijn oudste dochter, samen op stap.

Begin deze week dacht ik voor een seconde dat ik haar kwijt was, dat er gebeurd was wat ik voor onmogelijk had gehouden.
Op maandag volgt ze na school pianoles en neemt ze nadien de trein naar huis waar ik haar op pik aan het station. Het is de dagelijkse routine (los van de hobby’s eigenlijk).
Alleen, gisterenavond was ze daar niet. Op zich gebeurt dat soms nog, dan heeft ze een trein gemist en neemt ze de volgende. Nu, na de pianoles gebeurt dat normaal niet want dan heeft ze tijd genoeg.
Ik was nog niet helemaal ongerust, wel al een beetje. Ik overloop in gedachten een aantal scenario’s. De trein heeft vertraging, ze heeft met een vriendinnetje staan praten, ze heeft extra moeten oefenen voor haar optreden woensdag,… Ze zal wel op de volgende zitten, die komt over tien minuten aan.
Zo tracht ik mezelf te sussen. Dat lukt. Totdat ik de volgende trein zie aankomen. Mensen stappen, maar zij is daar niet bij.
Ondertussen vraagt de jongste dochter die op de achterbank zit: “Mama, waar is M.?”, “Mama, waar is M.?”, … En ik moet antwoorden, ik weet het niet. Op mijn sms-berichtjes reageert dochterlief niet. Als ik haar opbel, kom ik op haar antwoordapparaat uit.
Ik bel de muziekschool. Het is natuurlijk net 18u dus de lokale afdeling is gesloten. Ik bel de hoofdschool. Zij gaan onmiddellijk bellen, en bellen terug. Dochterlief is wel degelijk gewoon om 17u daar vertrokken.
Ik kan nog een tijd in praktische modus blijven. Ik overleg met het thuisfront. Daar is ze ook niet. Ik moet ontzettend dringend naar toilet. Ik rijd dan maar naar huis, zet jongste thuis af onder groot protest en rijd richting muziekschool. In de spits is dat een half uur rijden…
Tot dan hou ik het nog redelijk. Ik bel mijn beste vriendin op die in de buurt woont van de muziekschool, of zij kan helpen met zoeken. Zij neemt natuurlijk nietsvermoedend op, verwacht misschien eerder dat ik over vanavond bel, want we gaan samen eten voor mijn verjaardag. Als ik dan vertel waarvoor ik eigenlijk bel, breekt mijn stem en ik van binnen ook.
Onderweg schieten mijn gedachten alle kanten uit: “Ben ik een slechte moeder?”, “Had ik maar…?” en eindig ik met te hopen dat ze onderweg naar het station gigantisch gevallen is (onder een auto was minder aannemelijk omdat ze allemaal straatjes achterin neemt, waar bijna geen auto’s mogen of kunnen komen) en onmiddellijk naar het ziekenhuis moest afgevoerd worden en dat er daarom geen tijd was om mij te bellen.
Liever dat dan me in te beelden dat haar rugzak ergens ligt naast haar step, maar zij niet. Child Focus zit nog erg in mijn lijf. Dat niet.
En dan krijg ik het verlossend telefoontje. Ze is thuis!
De trein had inderdaad vertraging. Daardoor was ze op hetzelfde perron in de foute trein gestapt, die in de andere richting reed. Ze heeft zich dat snel gerealiseerd, bij het omroepen van de eerste halte. Ze heeft dan hulp gezocht en zijn er mensen zo vriendelijk geweest om haar in de volgende halte te helpen de juiste trein terug te nemen naar Leuven. Daar heeft ze zelf de juiste trein naar huis genomen en is ze zo snel als kon naar huis gestept ‘want ik zou wel ongerust op haar aan het wachten zijn’, klopt!
Haar GSM, ja, die lag nog bij haar papa thuis. In haar agenda staat mijn nummer wel, maar vond ze op dat moment niet.
Dus ja, vandaag deel ik een foto van mijn dochter en ik samen.
Laat ik haar nog alleen de trein nemen? Ja.
Vervloek ik GSM’s? Ja! Want ze geven me niet alleen een vals gevoel van veiligheid, ook van onveiligheid!
Was dit een moment van pure stress? Jaaaa. En dat was van mij, want tegelijkertijd voel ik ook een stevig en sterk vertrouwen in mijn dochter en in haar mogelijkheden.
Zij was ook ongerust, maar niet in paniek en zij heeft super haar plan getrokken, hulp gevraagd en de weg naar thuis terug gevonden. Ik ben een trotse mama, die alleen nog een beetje moet bekomen 😉
Waarom deel ik dit met jullie?
- Vroeger zou ik hier nadien wakker van gelegen hebben. Een heleboel gedachten zouden de ganse nacht rondjes draaien in mijn hoofd.
- Ik zou de volgende dag (en dagen erna een hele dag liggen ijsberen of ze wel veilig was aangekomen op school, en terug. Misschien had ik haar uit schuldgevoel wel met de auto afgezet en opgehaald.
- En als ik heel eerlijk ben, ik zou waarschijnlijk op haar staan roepen “Wat is er gebeurd?”, “Hoe kon je nu op de foute trein stappen!?”, half hysterisch, uitgelaten, over mijn toeren omdat ik voor een moment dacht dat ik haar kwijt zou zijn.
Hoe is dat veranderd?
In de afgelopen jaren heb ik geleerd hoe zorg te dragen voor mijn ballon, zodat ik niet (te vaak) dingen zeg die ik niet wil. Dat geldt ook, of misschien zeker, in momenten van stress, als mijn eigen angsten de kop op steken, als mijn mama hart geraakt wordt, als ik het gevoel heb precies niets te kunnen doen dat mijn kind kan helpen.
Door zorg te dragen voor hoe het met mij is, lukt het me nu wel om aanwezig te zijn bij de emotionele chaos of ontreddering van mijn kinderen als dat zich voordoet.
Want natuurlijk was mijn dochter maandag ook ongerust en angstig en in de war en …. Maar met mijn angst of terechtwijzingen kan ze niets, het helpt haar niet verder, in tegendeel. Zij heeft mij nodig, niet mijn angst, niet mijn commentaar, wel mijn rustgevende aanwezigheid.
Dit wil niet zeggen dat zij niet mag weten dat ik zelf ook ongerust was. Het is alleen niet aan haar om mij op mijn gemak te stellen, zij moet niet voor mijn onrust zorgen. Dat is mijn verantwoordelijkheid.
In het begin hield ik me vooral voor dat ik niet wilde dat mijn kinderen mijn angst en onrust zouden overnemen. Ik wilde er echt kunnen zijn voor hen. Daarvoor wou ik alles doen.
Later is daar onder andere nog bij gekomen dat ik wilde dat zij met meer zelfvertrouwen, dan ik had, het leven tegemoet zouden kunnen gaan. Ik wilde hen het vertrouwen mee geven in hun eigen capaciteiten, in hun eigen waarde.
Ik heb nu gemerkt dat dat maar werkt in twee richtingen, als ik ook echt vertrouwen kan hebben in mijn kinderen.
Het hele proces van ouder zijn, iets anders willen voor mijn kinderen, voor mezelf, het heeft mijn visie op kinderen erg veranderd.
Ben je benieuwd hoe?
Binnenkort geef ik twee keer een gratis webinar: “Wat kinderen nodig hebben om goed te gedijen en echt te floreren. Wat kan ik als ouder doen om dit te ondersteunen.”
Wanneer:
- donderdag 12/03 om 20u30
- dinsdag 17/03 om 10u
Het voordeel van een webinar?
Je kan het gewoon volgen van bij je thuis. Het enigste wat je nodig hebt is een pc of tablet of gsm.
Je kan wel enkel deelnemen na inschrijving. Je ontvangt dan een bevestigingsmail met je persoonlijke inloglink.
Voor de rest heb je niets speciaals nodig, geen login, geen camera of microfoon want jij ziet en hoort enkel mij. Wil je reageren of mij vragen stellen, dan kan dat via de chat.
Joke
P.s.: Herken je iets van dit geworstel, over hoe je het anders wil doen dan wat je meegekregen hebt van thuis? Weet je ergens wel dat je het anders wil, maar weet je niet hoe?
Dan kan ik je op volgende twee manieren helpen:
- Op donderdag 23 januari geef ik voor de eerste keer in het nieuwe jaar mijn ééndaagse workshop: “Ontspannen opvoeden: het hoeft geen illusie te blijven”
Je ontdekt in één dag de 3 stappen hoe jij jouw rol als ouder kan vervullen met meer rust en vertrouwen in jezelf en voor je kinderen: echte zelfzorg, jouw visie op opvoeding en ontspannen inspelen op de noden van je kind. Alle info over de workshop en de aanmeldlink vind je hier.
- Spreek je me liever één op één?
Contacteer me via een berichtje of mailtje en ik nodig je uit voor een kennismakingsgesprek. Tijdens dit (gratis) verkennend gesprek onderzoeken we samen waar jij op dit moment tegenaan loopt met je kind, waarmee je precies worstelt in je ouderschap, wat je wil bereiken en hoe ik jou daarbij kan helpen.
Nog vragen? Stuur me even een mailtje op joke@ontspannenopvoeden.be, ik antwoord met veel plezier!