In vaktermen kom je het overal tegen: een veilige hechting creëren met je kind.
Of nog: een vertrouwensband opbouwen met je kind, verbinding maken, zorgen voor een veilig en warm nest,….

Het is zowat de basis … voor alles. De basis voor zelfvertrouwen, voor het kunnen aangaan van betekenisvolle relaties met anderen, de basis om te kunnen leren in de breedste zin van het woord, dus de voorwaarde dat je kind zich kan gaan ontwikkelen.

Voel je de druk op je schouders?

Ik alleszins wel, toen ik voor de eerste keer moeder werd (en nadien nog vaak ;).
Veilige hechting, het begrip werd me om de oren geslagen tijdens mijn studies psychologie. Terecht. 

Ik kon alleen toen nog niet inschatten wat de impact daarvan zou zijn op mezelf als mama. Want natuurlijk wilde ik het goed doen.
Het proces van bewust worden van wat ik als mama doe, de impact ervan op mijn kinderen, het was/is met momenten een pijnlijke ervaring. 
Tegelijkertijd zet het mij aan om bewustere keuzes te maken die mij dan net voldoening, rust en vertrouwen geven.

Ik geef enkele kleine tips mee voor alledag, hoe jij verbinding kan blijven maken met je kind, in de gewone momenten.
Zo leg je een basis voor de moeilijke momenten.

• Maak oogcontact
  Kijk naar je kind. Het lijkt zo logisch en toch doen we dat heel vaak niet.
  Als je kind iets zegt,  iets vraagt, ben je vaak met iets anders bezig. Letterlijk, aan het koken, broer/zus aan het aankleden, je berichtjes aan het checken,… of figuurlijk, je zit met je gedachten ergens anders. Natuurlijk gebeurt er veel, vaak tegelijkertijd.
  
  En toch, neem de tijd, als je iets zegt, zeker als je iets vraagt, om hierbij je kind aan te kijken.
  Iemand in de ogen kijken, is één van de meest directe vormen van contact, van verbinding leggen. Verbinding met het wezen dat je kind is, verder dan diegene die zijn jas moet aandoen, verder moet eten,…
  
  Idem, als je kind iets tegen jou vertelt. Kijk het aan. Heel vaak ben je in gedachten verzonken, over de rest van de planning van die dag, over wat er nog wringt over je werk of iets anders. Terwijl je kind er op dat moment voor kiest iets tegen JOU te vertellen, niet tegen broer of zus, niet tegen je partner. Je kind wil het aan jou kwijt.  Door je kind aan te kijken, zelfs zonder dat je iets zegt, laat je weten dat jij je kind belangrijk vindt, dat hij/zij er toe doet voor jou.
   
  Kan je niet kijken, want je bent bijvoorbeeld aan het auto rijden, dan kan je knikken of hummen of hardop zeggen dat je hoort wat je kind zegt (dus niet per se een antwoord, wel herhalen wat jij gehoord hebt).
   
• Op dezelfde hoogte gaan zitten
  Dit is een klassieker uit mijn opleiding. Als je met kinderen werkt, spreekt, speelt,… zet je op dezelfde hoogte.  Het maakt een wereld van verschil.  Kinderen kijken letterlijk en figuurlijk naar je op.  Als jij zakt naar hun hoogte, laat je weten dat jullie op wezenlijk niveau op gelijke hoogte staan. Dat je kind even goed mee telt als jij. Dat jij geïnteresseerd bent in hoe het voor je kind is, zoals hij/zij de wereld beleeft.
  We hebben niet voor niks de uitdrukkingen “uit de hoogte praten”, “op gelijke voet staan”, “hoog van de toren blazen”.
   
• Eet dagelijks samen met de kinderen + hou aan tafel gesprekken waarbij je je kind betrekt
  Een verbindend moment bij uitstek is samen aan tafel zitten. Dit is in de meeste gezinnen het enigste moment van de dag dat jullie allemaal samen zijn.  Ja, daarom loopt dat niet allemaal rustig, en toch, blijf dit proberen zo vaak als mogelijk.
  Het is het moment om met elkaar als gezin in verbinding te gaan.  Dit wil dus zeggen, zonder TV, GSM, tablet, aan tafel. Anders gaan de kinderen, en jij evengoed, onvermijdelijk in relatie met dat voorwerp (daarvoor is het ontworpen dus voel je daar niet schuldig om, dat is diens “job”) en niet met elkaar.
   
• Lees voor, ook aan grote kinderen
  Een rustmoment. Samen in een verhaal duiken. Samen verhaal maken. Je richt je samen naar eenzelfde iets.
  Het verhaal doet er niet toe. Het is het samen lezen, dicht bij elkaar zijn.
  (Binnenkort wil ik daar nog iets meer mee doen. Ik lees zelf ontzettend graag kinderboeken, zo van die mooie prentenboeken met ongelofelijk veel wijsheid in).
   
• Geef je kinderen taken die betrekking hebben op jullie concrete gezinsleven:
  Tafel dekken, vaatwasser leegmaken, naar de bakker gaan, dieren eten geven, was wegleggen…
  Zo maken jullie samen “gezin’’, deel je het gezinsleven met elkaar. Dit kan al vanaf jongsafaan.

 
Wat maakt dit niet evident?
Je eigen frustraties, vermoeidheid, onzekerheid, je voelt de druk van het werk of andere dingen die op je bord liggen,  je wilt dat je kind je ‘goed’ vindt,… waardoor je van binnen eigenlijk al helemaal benomen bent. Terwijl echt contact leggen met je kind maar kan als je innerlijke ruimte over hebt, zodat je je kan open stellen voor waar je kind mee komt.
 
Zelf nam ik mij dit jaar voor om met meer bewuste aandacht bij de kinderen te zijn ’s avonds.
Niet gemakkelijk. Dat wist ik ergens al wel.
Ik merk dat vooral mijn hoofd gevuld geraakt met gedachten over werk, over gisteren en morgen, waardoor ik er niet echt ben, ook al zit ik aan tafel.

Dan helpt voor mij de eerste tip altijd heel goed: mijn kinderen echt aankijken, als ze iets aan het vertellen zijn, want dan kan ik niet denken over wat er nog op mijn to do lijst sta. Hen vanuit oprechte interesse aankijken, brengt mij in het hier en nu.
 
Ik ben benieuwd wat er voor jou werkt, wat jij doet om die connectie te maken met je kind of de kinderen waarmee je in contact komt?
 
Warme groeten
Joke

Ps: Volgende week dinsdag 17/03 geef ik mijn gratis webinar “Hoe geef ik mijn kind diepe wortels en sterke vleugels?”.  Wat kan jij als ouder doen om het groeiproces van je kind te ondersteunen?
Verbinding is één van de drie psychologische basisbehoeftes die nodig zijn om echt te floreren. Tijdens het webinar licht ik de twee andere toe. 
Ik geef tips rond wat je kan doen als ouder als faalangst of perfectionisme op de loer ligt, en hoe je je kind kan motiveren (om vis te eten :D).

Meer info en inschrijven: klik hier