Eigenlijk wilde ik iets schrijven over vakantie, over de andersoortige stress dat dit met zich meebrengt als ouder.

Ik wilde het eventueel nog hebben over Rock Werchter en het zien van al die jonge vrouwenlichamen en hoe het mijne dat niet meer is na drie kinderen.
Maar ook hoe ik in mijn praktijk jonge meisjes zie die van alles lelijk vinden aan hun lijf terwijl het pracht van een meiden zijn, wetende dat ik als puber mezelf ook niet mooi vond, iets dat ik blijkbaar deelde met veel van mijn leeftijdsgenoten…

En ik kan niet anders dan schrijven over het beeld dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg.
Dat beeld van die jonge papa, met de arm van zijn tweejarig dochtertje nog om hem heen.
Alleen, ze liggen aan de oever van een rivier, met hun hoofd in t water.
Ze wilden alleen maar een beter leven, een leven waardig.

Ik kan het me niet voorstellen, hoe wanhopig je wel niet moet zijn als ouder, hoe uitzichtloos en vreselijk de situatie moet zijn dat de enigste manier waarop je je kind een menswaardige toekomst kan geven, is door alles achter te laten en naar een land te trekken waarvan je niet weet of je er geraakt, of je wel binnen mag en toch hoopt dat er ergens hulp is.

Als ik dan lees dat de Nederlandse regering er aan denkt om het redden van mensen uit het water strafbaar te maken…. daar kan ik niet bij.

Ja, nee, t is niet de ‘doorsnee’, lees ‘eigen volk’ zwemmer aan de kust die in nood is, nee, die mag nog gered worden; maar een andere medemens in nood, nee, die mag je niet redden.

Hoe moet ik mijn kinderen dan het begrip van respect (en dus ook gelijkwaardigheid) meegeven, als ik rondom mij zoveel anders zie?

“Kinderen moeten respect leren hebben én tonen tegen….(vul maar in: ouders, leerkrachten, gezagdragers,…)”
Hoe verwacht je nu dat kinderen echt leren wat dat is als ze het tegendeel zien en ervaren?

Dat kleine meisje of dat jongetje van drie, aangespoeld aan het strand, heeft niet gevraagd om die oorlogen, om al dat gedoe tussen volwassenen die het niet eens geraken, die bang en gefrustreerd zijn, die zichzelf kost wat kost willen verdedigen tegen…

Een veilige, gezonde plek, dat willen we toch allemaal?

Haar handje, dat ze zomaar, schijnbaar nonchalant op mijn schoot legt terwijl ze haar fruit eet, nee, dat wil ik niet kwijt.

Haar armpjes om mij heen als ik haar ophaal bij de onthaalmoeder, mijn mama hart wordt bijna te groot voor mijn lijf (ook al is het twee minuten later een strijd tussen zij die zelf wil stappen en ik die ‘dringend’ naar huis’wil), daar wil ik niet zonder.

Als ouder kan je toch niet anders dan het beste willen voor je kind?

Deze vader wilde iets anders voor zijn dochtertje. Hij respecteerde zijn waarden en normen voor wat hij van het leven wil, voor hemzelf, voor zijn vrouw, voor hun dochter.  Waarom moet dit dan ten koste gaan van hun leven?
Respect dwing je niet af met muren, met angst, met geweld.
Je bekomt wel iets, maar volgens mij geen respect.

“Walk what you preach”. Het is geen evidente en het lukt niet altijd en ook dat is oké.

Respect.

Ik kwam al een heel eind toen ik echt doorhad dat als ik wil dat mijn kinderen rekening houden met wat ik te vertellen heb, wat ik hen vraag dat dat in twee richtingen werkt. Ik dien dus ook echt oog en oor te hebben voor hun vragen en wat zij te vertellen hebben.

Soms (of vaak) lijkt het of je dit niet kunt combineren met je ouderlijke verplichtingen.

Toch kan het.

Zo hoop ik op mijn eigen kleine manier, een veilige plek te creëren voor ons gezin, voor de kinderen en ouders met wie ik werk.

Wie weet wat het vlindereffect dan doet.

Warme groet
Joke

Respect voor jezelf als ouder, respect voor je kind, respect voor elkaar.

Wil je hier meer over horen?
Dan ben je donderdag 11 juli om 20u in Haacht van harte welkom op de lezing: “Soms zou ik mijn kind echt achter het behang willen plakken”. 

Alle info hierover kan je terugvinden op: https://www.ontspannenopvoeden.be/lezing/
Misschien leuk om te weten: kom je met twee dan betaal je slechts 7,5 euro per persoon in plaats van 10 euro.