Eerlijk gezegd, ik durfde eerst niet te kijken. De reeks over kindermishandeling in Vlaanderen die ze nu uitzenden op Canvas.

Ik durfde niet omdat ik schrik had voor de pijn en de ellende, voor hoe hard mij dat zou raken. Want dit komt binnen, of ik dat nu wil of niet.

Ik kan het mij tegelijkertijd niet voorstellen dat dit gebeurt, dat je dit kinderen kunt aandoen EN ik weet dat het gebeurt, veel te veel.

Onmacht

Mijn eigen onmacht daarin of toch het gevoel dat ik hier precies zo weinig aan kan doen,  niet weet wat aan te doen (hoewel ik professioneel hulpverlener ben en geacht wordt dit wel te weten), het gevoel te kort te schieten, het speelt allemaal een rol in het niet durven kijken.

En het raakt nog dieper. Daarom dat ik precies niet anders kon dan dit met jou te willen delen, ook al ontving je van mij begin deze week al een nieuw artikel.

Waar gaat het dan eigenlijk over?

De schrik, het besef dat je je kinderen niet 100% kan beschermen tegen alles wat hen kan overkomen. Misbruik, onder welk vorm dan ook, is voor mij één van mijn ergste nachtmerries.

Wetende dat het meeste kindermisbruik juist gebeurt door ouders en door andere belangrijke zorgfiguren in het leven van een kind.

Die twee samen, dat vind ik een heeeeeel lastige!

Waardevol

De aflevering van deze week heb ik dus eerder ‘toevallig’ gezien. Mijn partner was er naar aan het kijken. En ik heb niet gevraagd om te zappen.

Ik heb het begin niet gezien, maar wat ik gezien heb, kwam tegelijkertijd pijnlijk en waardevol binnen.

Hoe kunnen die twee nu samen gaan?

Eén van de schrijnendste dingen aan misbruik is dat het kind zoooo vaak niet geloofd wordt.

De andere ouder wil/kan het niet horen. Een volwassen man getuigde. Dat stuk was voor hem nog één van de pijnlijkste dingen. Hij sprak over ‘geschrapt worden’, er niet mogen zijn zoals het is.  Door zijn moeder, door zijn broer. Ze geloofde hem niet.  Ondanks dat alle contact werd verbroken, bleef het verlangen om wel gezien, wel erkend te worden, als kind van zijn moeder.

Ik kan het hier niet zo goed beschrijven, maar de pijn van er niet mogen zijn, was zo voelbaar. Daarom zou je het moeten zien, want dan voel je en weet je direct wat er jou als ouder te doen staat.

Het is de basale behoefte van elk kind: gezien en erkend worden!

Dat was voor mij zo een waardevolle boodschap.

En dat kunnen we wel doen als ouder: je kind au sérieux nemen.

In alles, hoe klein en onbenullig het soms ook lijkt.

Herinner je de quote: “If you don’t listen eagerly to the little stuff when they are little, they won’t tell you the big stuff when they are big, because to them all of it has always been big stuff.” C.M. Wallace

Ook al weet je soms niet hoe te reageren, gaat het over dingen waar je als ouder weinig aan kan doen, ook al kan je je kind niet besparen van de pijn en het verdriet.

Dat dit echt zien en echt horen van je kind met momenten een uitdaging is, dat snap ik helemaal!
Hoe snel hebben we wel niet de reflex om te denken: ‘Zo erg is het allemaal toch niet’, ‘Daarvoor zo een drama?!’, ‘Ssssssssh’, ‘Oh help’, ‘Pffff, niet opnieuw’,…..

En dat is normaal hé, want weet je, ook jij als volwassene hebt die nood om echt gezien en gehoord te worden.

Ik wil eindigen met, onderschat niet hoe waardevol het is, hoeveel positieve impact je als ouder hebt door je kind echt te zien en echt te luisteren naar wat het te vertellen heeft.

Weet je niet goed hoe je dat doet zodat dit ook wel degelijk aankomt bij je kind?

Ben je benieuwd naar het verschil tussen au sérieux nemen en gelijk geven en hoe dit jou kan helpen?

Dan weet je me te vinden 😉 Ik help je graag verder!

Ik ben benieuwd naar jouw reacties op dit artikel.
Iets dat je herkent?
Laat het me gerust weten via een reply op deze mail!
 
Hartelijke groeten
Joke
 

Ps: het tegenwoord van Peter Adriaenssens op het niet geloofd worden: Ja, er zijn gevallen dat het verhaal van misbruik niet klopte. Waarom besteden we daar zoveel aandacht aan en niet aan de  92% van de verhalen die wel kloppen?

 
Pss: Op donderdag 20 februari geef ik mijn workshop “Ontspannen opvoeden: het hoeft geen illusie te blijven”. 

We komen een hele dag samen met een kleine groep ouders die net als jij zoekend zijn. Ik deel met jou de 3 pijlers voor meer rust en vertrouwen in het opvoeden en we verbinden dit met jouw ervaringen en vragen. De dag is een mix van schrijfoefeningen, reflectie en bespreking. Dit geeft heel wat kracht, doordat je in een veilige groep die niet oordeelt, kan zoeken naar wat past voor jou en je kind.
Meer info en inschrijven: klik hier