Het schooljaar is van start gegaan. De tweede week loopt op zijn einde. Zijn jij en je kind(eren) al terug gewend aan het nieuwe ritme?
Sommige ouders vertellen me op voorhand dat ze er naar uit kijken: “Dat het school maar gauw weer begint”, “De grote vakantie heeft nu wel lang genoeg geduurd”.
Tegelijkertijd hoor ik ouders minstens even vaak zeggen, zo vlak voor dat er een verlofperiode aankomt: “dat het maar gauw vakantie is”, “Even zonder die klok gaat deugd doen”.
Wat is het dat we zo ‘missen’ aan school?
Het schoolritme geeft structuur, duidelijkheid, voorspelbaarheid.
In het begin van de vakantie valt het meestal nog mee. De kinderen gaan op kamp, naar speelplein, logeren bij oma en opa, jullie gaan op verlof, … Maar er komt bijna altijd het moment dat je het beu bent dat je kinderen zeggen: “Papaaaaa, wat gaan we doen vandaaaaag?”, ‘Mamaaaa, ik verveeeeel mijjjjjj.” En als je kinderen nog niet zoveel taal gebruiken, ook dan kan je merken aan hun gedrag dat het precies tijd is dat de kribbe terug opengaat, of toch althans dat jij er naar uit kijkt 😉
(Het onderwerp van verveling en waarom het goed is dat kinderen zich soms ook vervelen is voor een volgende blog)
(Is het je al opgevallen dat kinderen de klinkers in hun woorden zo verlengen om hun boodschap kracht bij te zetten? Dat het voor jou waarschijnlijk al heel anders zou klinken als je kind dezelfde boodschap op een neutrale, ‘korte’manier zou zeggen.
De ballon van veel ouders gaat juist de lucht in van die toon waardoor de kans vergroot dat je even snibbig terug reageert.)
Tot zover de kanttekening.
Terug naar de boodschap.
Wat gebeurt er nu eigenlijk?
Je kind heeft evenzeer last van wat jij als ouder ook ervaart:
In de vakantie valt de gekende structuur en bijhorende voorspelbaarheid weg. Geen school, de wekelijkse hobby’s vallen weg, geen routine meer.
De invulling van de dagen ziet er ineens heel anders uit en voor veel kinderen is veel minder duidelijk wat ze mogen verwachten en onzeker wat er gaat komen.
Vul je het niet in met kampjes, logeren, verlof,… dan is daar ineens een zee aan open ruimte.
Onduidelijkheid, niet-weten geeft altijd een bepaald mate van onrust.
Met dat me dat al enkele jaren duidelijk is, hebben wij er in ons gezin minder last van. Er wordt heel veel gesproken met de kinderen over wat er op de agenda staat, wie wat wanneer gaat doen. Dat doen we eigenlijk onder het jaar ook, maar in de vakantie nog extra.
Het wil niet zeggen dat je alles moet gaan invullen en plannen op voorhand, voor en in de plaats van je kind.
De boodschap kan ook evengoed zijn: ”Vandaag is er niets gepland”. Of: “Ik weet het nog niet. Ik moet er nog over nadenken. (en als ik het weet zal ik het je komen vertellen)”.
Ook dat is een duidelijke boodschap.
Waarom deze blog?
Hoe ontwrichtend het gebrek aan voorspelbaarheid en helderheid is, mogen we nu ten volle ervaren.
Terwijl ik dit schrijf, zijn ze in ons huis, eindelijk, begonnen aan de vloer. Die lag er twee jaar geleden ook nieuw in, alleen niet ‘te goei’. We mochten het dus opnieuw laten doen.
Ik heb graag zelf verbouwd aan ons huis, maar dit was niet onze keuze en ik merk dat me dat zwaar valt en dat al het gedoe erbij moeilijker verteerbaar is dan anders.
We hebben voor de derde keer in een maand tijd de ganse benedenverdieping ingepakt. Letterlijk. Niet alleen de inboedel, die tijdelijk ergens anders gestockeerd staat, nee, ook de muren en plafonds. Het is net het decor van Dexter.
We hebben in verschillende etappes verschillende werkmannen over de vloer gehad (vanuit het idee, alles moet toch leeg, kunnen we maar beter ineens nog wat hete hangijzers aanpakken).
Het maakt dat we van dag tot dag, soms van uur tot uur moeten (her)bekijken waar eten we, waar slapen we, waar er huiswerk kan gemaakt worden en wanneer we wat tussendoor zelf doen aan ons huis om alles rond te krijgen.
Ik had voor mezelf niet zien aankomen hoe ontregelend dit kan zijn. Van alle dagdagelijkse routines en handelingen blijft nog weinig over. Ik ben ook vaak niet in de mogelijkheid om er zelf pak op te krijgen, omdat het afhangt van hoe de werkzaamheden vorderen. Om maar niet te spreken van de oncontroleerbare hoeveelheid stof en rommel.
Ik ben wel wat gewoon. Als je zelf verbouwt dan liggen de schroevendraaiers en moersleutels net niet (of wel) op de keukentafel, maar dan heb ik of manlief ze daar gelegd. Bovendien hadden we de meest ingrijpende verbouwingen gedaan voor we er woonden. We hadden een andere plek om thuis te komen.
Nu zitten we er midden in en is het schooljaar terug begonnen.
Hoe proberen we het hoofd boven water te houden?
Veel praten met de kinderen.
Ik vertel veel over wat er gaat gebeuren zodat ze weten wat er komt. De kalender helpt voor de twee oudste om er mee zicht op te krijgen.
Ik herhaal veel want ik kan niet verwachten dat ze ineens alles onthouden hebben (hoeft ook niet).
Ik geef alleen die info die hen helpt, die gaat over dingen die impact hebben op hun dagelijks leven.
Veel luisteren naar de kinderen.
Ik trek tijd uit om te horen naar hoe het voor hen is.
Mijn drie kinderen reageren alle drie verschillend op de routine die weg gevallen is, hun spullen die niet meer op hun gewoonlijke plek liggen. Het doet met elk van hen iets anders nu ze niet meer kunnen eten en spelen en huiswerk maken in hun vertrouwde omgeving.
Goed luisteren naar mezelf
Eigenlijk komt dit eerst.
Ik kan maar weten welke info zinvol is om aan de kinderen te geven om hen op hun gemak te stellen als ik naar hen luister. En ik kan maar pas echt luisteren naar hen als mijn eigen interne ballon niet overloopt, en dat doet ie voor de moment met regelmaat van de klok.
Ik moet eerst voor mijn eigen onrust zorgen vooraleer ik er kan zijn voor de onrust die leeft bij de kinderen. Anders zitten we er met ons twee, drie, vier, vijf samen in te verzuipen en daar heeft niemand iets aan.
Daarvoor schakel ik hulp in. Er komt zoveel op me af dat ik expliciet tijd in plan met de mensen uit mijn “ondersteuningsnetwerk” (mijn vaste luisterbuddy’s, mijn beste vriendin/collega, mijn klankborden) zodat ik zeker ruimte maak voor mijn interne onrust.
Zelfzorg dus.
Ik ben benieuwd te horen hoe jij omgaat als de omstandigheden de routine en gekende structuur overhoop haalt in jouw gezin.
Laat me gerust iets weten!
Hartelijke groeten
Joke
Ps: ik las onlangs een echt goed artikel over zelfzorg, wat het niet is en waar het dan wel om draait.
Mijn twee favoriete uitspraken :
“Engaging in self-care is a way of signaling to ourselves that we matter in our own lives.”
“Self-care means paying attention to your emotions and giving care and attention to them. “
Ik ben benieuwd wat er jou boeit in het artikel!
p.s.s: Wil je een stap verder gaan en ontdekken wat jij en je kinderen nodig hebben opdat opvoeden geen strijd meer moet zijn met jezelf of met je kinderen?
1. Op donderdag 17 oktober geef ik weer mijn ééndaagse workshop: “Ontspannen opvoeden: het hoeft geen illusie te blijven”
Je ontdekt in één dag de 3 stappen hoe jij jouw rol als ouder kan vervullen met meer rust en vertrouwen in jezelf en voor je kinderen: echte zelfzorg, jouw visie op opvoeding en ontspannen inspelen op de noden van je kind.
Alle info over de workshop en de aanmeldlink vind je hier.
Nog vragen? Stuur me even een mailtje op joke@ontspannenopvoeden.be, ik antwoord met veel plezier!
2. Liever 1 op 1 met mij aan de slag?
Contacteer me via een reply op deze mail en ik nodig je uit voor een kennismakingsgesprek. Tijdens dit (gratis) verkennend gesprek onderzoeken we samen waar jij op dit moment tegenaan loopt met je kind, waarmee je precies worstelt in je ouderschap, wat je wil bereiken en hoe ik jou daarbij kan helpen.