“Mama, je moet toch niet boos zijn”, zegt de jongste op een rustige manier als ze terug op haar verzorgingskussen kruipt.
Ongelofelijk hoe ze dat klaar krijgt! Want ja, ik was beginnen roepen op haar en niet in verhouding met wat er gebeurd was.
 
Haar rustige reactie op mijn roepen, maakte het mij meteen duidelijk. Hier klopt iets niet.
 
Want meestal als je roept op je kinderen, dat zal je wel herkennen, wordt het alleen maar erger. Ofwel roepen ze terug, krijg je protest “ja, maar..” of begint er één te wenen.
 
Daar waar het eigenlijk om ging (aan tafel komen, stoppen met het slaan van broer, jas aandoen,…) wordt zeker nog geen gehoor aan gegeven en de rust in huis is waarschijnlijk helemaal zoek. En als het nog niet helemaal ontploft is, dan gebeurt dat wel na enkele rondjes heen en weer roepen.
 
De vicieuze cirkel van twee of meerdere ballonnen die onder teveel spanning staan.
 
Wat leerde ik uit deze rustige reactie van mijn jongste dochter?

Les 1

Dochterlief die net 2,5 is, deed het me mooi voor wat je dan best doet in zo een situatie, als een ballon op springen staat (of al aan het ontploffen is).
Eerst je eigen rust terug vinden.

Als je met twee vast zit in een steeds verder uitbreidend conflict of hoog oplopende emotie dan is het jouw taak als ouder om de rust te laten terugkeren. Je kind toont dat het voor die specifieke situatie nog niet weet hoe daar mee om te gaan en kijkt daarvoor naar jou. Je kind heeft jou daarin nodig.

Jij kan pas je kind hierin begeleiden als jij terug wat stevigheid hebt gevonden en je zelf geen speelbal meer bent van je eigen emoties.

Anders blijf je olie voor elkaars vuur en eindigt het gegarandeerd in woorden of gedrag waar jij achteraf spijt van zal hebben (en je kind ook).
Je pakt hem hardhandiger aan dan je zou willen, je straft op een manier waar je eigenlijk niet achter staat, je kind gaat (nog meer) ‘agressief’ gedrag vertonen, weet met zichzelf geen blijf meer mee….

Belangrijke kanttekening:
Dit wil niet zeggen dat er iets mis is met jouw emoties hé! En natuurlijk voel je je met momenten meegesleept worden door je frustratie, je machteloosheid, je angst. Zo werken emoties 😉

Les 2

Dochterlief liet zich niet opjagen door mijn spanning.  Het was de spanning in mijn ballon die een uitweg zocht, niet de hare. Ik had van iets last, niet zij. Dat onderscheid kon zij goed maken.

Als je kind overstuur is, het lastig heeft, moeilijk gedrag stelt, laat je niet meeslepen in zijn/haar emotionele chaos (die naar buiten aan het komen is).

Hierbij kan het helpen om voor jezelf het onderscheid te maken, wat is van mij en wat is van mijn kind. Wie heeft waar last van?

Waar had ik last van?
Het verluieren ging niet snel genoeg in mijn ogen. Dat frustreerde mij. Zij was zich nog aan het amuseren, haar benen gingen alle richtingen uit en zag geen hoge nood in het ‘snel’ aandoen van die luier 😉

Ze had dus gelijk. Ik moest haar niet ‘de schuld’ geven van mijn frustratie.
Ik had hier last van dus is het aan mij om hier zorg voor te dragen (met steun van anderen indien nodig).

Les 3

Wij hebben elk recht op onze eigen noden en behoeften, zoals ze dat zo fancy kunnen zeggen 😉
 
Ja, die kunnen tegengesteld zijn aan elkaar. Lig je vaak overhoop met je kind dan zal het bij jou misschien wel aanvoelen dat dat bij jullie eerder vaak wel dan niet het geval is 😉
 
En dan nog hoeven we daarvoor niet kwaad te worden op elkaar, kunnen we mekaar nog steeds met respect behandelen, ook al hebben we als ouder en kind elk een andere rol te vervullen.
 
 
Hoe liep het verder?
Het zal je dan waarschijnlijk niet verbazen dat ik heb gezegd: “Ja, dat klopt. Ik moet niet boos zijn”.
“EN mama wil jou echt wel een luier aandoen want anders is straks je bed nat en dan ook je slaapzak en je knuffel. Als de luier aan is, mag je nog zoveel met die benen bewegen als je dat wil.”’
Dit met een oprechte en rustige toon. Oprecht omdat het ook klopte met hoe het vanbinnen voelde. Als ik me nog steeds zo opgefokt en geïrriteerd zou voelen als tien minuten daarvoor dan zouden mijn woorden niet geklopt hebben.
Dan zouden ze bij haar ook niet zijn aangekomen. Integendeel, het zou olie op ‘t vuur geweest.
Wat ervoor niet lukte, ging nu ‘vanzelf’, haar luier aandoen.
Vanzelf, omdat ze nu wel stil bleef liggen, niet zo ‘vanzelf’, omdat ik eerst mijn eigen innerlijk werk te doen had met mijn ballon.
 
Moest je nog twijfelen waarom zelfzorg zo belangrijk is als ouder?
Het is dus niet alleen deugdoend voor jezelf als ouder. Het zorgt voor minder machtsspelletjes en meer samenwerken, meer verbinding, meer wederzijds respect.
 
Ik ben benieuwd naar jouw reacties op dit artikel.
Iets dat je herkent?
Laat het me gerust weten via een reply op deze mail!
 
Hartelijke groeten
Joke
 
 
Wil jij ook stappen zetten naar meer rust, meer vertrouwen en meer verbinding en zo meer samenwerking in het opvoeden?

 Op donderdag 20 februari geef ik mijn workshop “Ontspannen opvoeden: het hoeft geen illusie te blijven”. 

We komen een hele dag samen met een kleine groep ouders die net als jij zoekend zijn. Ik deel met jou de 3 pijlers voor meer rust en vertrouwen in het opvoeden en we verbinden dit met jouw ervaringen en vragen. De dag is een mix van schrijfoefeningen, reflectie en bespreking. Dit geeft heel wat kracht, doordat je in een veilige groep die niet oordeelt, kan zoeken naar wat past voor jou en je kind.
Meer info en inschrijven: klik hier