Het is Sinterklaas geweest. Ik hoor van verschillende ouders en leerkrachten hoe spannend deze periode is voor vele kinderen, een spanning in huis waar ik op dit moment van gespaard ben. De twee oudste weten ‘het’ en de jongste haar begrip over de Sint gaat niet verder dan ‘de Sint hangt aan de koelkast’ (ze heeft een tekening gemaakt bij de onthaalmoeder) en “Mandarijntjes en chocolade, dat lust ik wel”. Het is  het antwoord dat ze geeft als de oudste dochter haar vraagt wat de Sint komt brengen.
 

Ik ga het dus niet hebben over de Sint. Er hangt een andere spanning in huis op dit moment.

Over een week geven mijn partner en ik, samen met tien neven en nichten, de eerste van de drie live concerten, die we volledig zelf organiseren van A tot Z.  Naast het hele praktische luik is er natuurlijk ook nog het muzikale stuk. Al maanden zijn we aan het repeteren, vaak bij ons thuis. Het hangt dus letterlijk en figuurlijk in ons huis.

Als verrassingsact hadden we het idee dat ik samen met de twee oudste kinderen ook iets zou brengen. Een nummertje gevonden en dan partijen gezocht die doenbaar waren voor ons drie.

Dilemma.

Vorige week blijkt ineens dat één van de beste vriendinnen van mijn dochter diezelfde avond haar verjaardagsfeestje geeft dat ze eigenlijk niet wil missen. Groot dilemma.

Onze verrassingsact verzetten naar de volgende avond is geen optie want haar broer zit midden in de examens.

In eerste instantie lijkt ze zich oké te vinden bij de keuze om naar het feestje van haar vriendin te gaan en eventueel samen met mij toch iets kleins te doen op het tweede optreden.  

Maar dinsdagavond kwam ze wenend uit haar bed naar beneden. Ze hoorde mij en haar broer ‘ons nummertje’ spelen. De tranen rolden in dikke druppels van haar gezicht. En ik had tien minuten later een vergadering online…

Ondertussen weet ik dat ik zo een situaties niet kan oplossen, niet kan fixen en dat dat ook niet hoeft. (Wat in tien minuten ook niet zou lukken).

Vroeger zou ik in stress geraakt zijn. Een dochter overstuur, de tijd die staat te tikken en ik die niet weet hoe dit aan te pakken, laat staan een oplossing te hebben voor iets waar precies geen goeie oplossing voor is.

Wat heb ik in die tien minuten dan gedaan?

Zo dicht mogelijk bij haar gebleven en mijn grenzen bewaakt.

Wat bedoel ik daarmee?
Ik heb haar de tijd en ruimte geven om onder woorden te brengen wat er precies is.  Haar erkenning gegeven dat het haar echt verdriet doet dat ze niet mee kan doen, dat het zeer doet van binnen dat ze ons hoort spelen, zonder haar.

Zonder haar te sussen, zonder haar beter te doen voelen, zonder haar adviezen te geven, zonder het zelf beter te weten.

Wel met de erkenning dat zo een dilemma niet gemakkelijk is, zonder kleinerend te doen door iets te zeggen in de trend van ‘kiezen is verliezen’. Ja, dat weet ze, anders zou ze daar niet zo van af zien.
Echt, oprecht begrip dat het niet gemakkelijk is.

Mijn tijd was beperkt. Dat heb ik haar ook gezegd, rustig, en met de belofte dat ik er met haar op zou terug komen.

Kunnen ventileren in mijn warme aanwezigheid bracht haar tot rust waardoor ik kon vertrekken en zij kon gaan slapen.

‘De Oplossing’

Zoals beloofd, ben ik er op terug gekomen met haar. De dag er op. We  hadden het geluk dat ze woensdagochtend pedagogische studiedag had en daardoor met mij alleen thuis was.  We hebben genoten van die moeder-dochter tijd samen, want eerlijk gezegd, het komt er niet meer zo vaak van, dat zij tijd heeft alleen met mij, en ik met haar.

Ik heb het dilemma terug op tafel gelegd, open, zonder verwachting om tot een oplossing te komen of te weten wat de oplossing was.  Door er samen met haar bij stil te staan, diende die, misschien voorlopige, oplossing zichzelf aan. 

Waar ze het meest van af zag, bleek uiteindelijk niet te zijn dat ze niet mee kan optreden. Ze mist vooral het samen spelen. Dat is wat ze eigenlijk wil, dat zij, haar broer en ik ’s avonds af en toe samen muziek maken. (Mijn moederhart zei, oef, daar kunnen we voor zorgen).

Het gaat niet vanzelf.

Doorheen de jaren heb ik dat geleerd wat een innerlijke rust, vrijheid en stevigheid het mij geeft om tegelijkertijd oprecht bezorgd te zijn om mijn kinderen en het vertrouwen te hebben dat ik het niet moet oplossen voor hen, dat ik ‘het niet moet weten’ en dat het uiteindelijk toch goed komt.
Sinds ik beide kan dragen, mijn eigen onrust en het niet-weten, loopt het allemaal veel vlotter, precies vanzelf.

Het loopt natuurlijk niet vanzelf. Het heeft van mij veel gevraagd om dit te leren, maar ik ben zeer dankbaar dat ik dat nu meestal kan voor mijn kinderen. Niet altijd en in sommige situaties ben ik het schijnbaar terug kwijt, maar als het over mijn kinderen gaat, is het verschil met vroeger enorm.

Ben je benieuwd hoe dit ook voor jou mogelijk is?

Op donderdag 23 januari 2020 deel ik in mijn ééndaagse workshop graag met jou de basisbeginselen voor meer rust en vertrouwen in je ouderschap. Aan de hand van oefeningen en concrete tools laat ik je ervaren wat ervoor nodig is opdat ook jij jouw eigen weg kunt vinden in je ouderschap zodat schuldgevoelens, frustratie, machteloosheid plaats maken voor geduld, warmte en wederzijds respect.
Alle info en inschrijven: www.ontspannenopvoeden.be/workshop

Als je inschrijft voor het einde van het jaar, betaal je slechts 84 euro ipv 99 euro.  Je krijgt dan voor de  prijs van wat één uur oudergesprek kost in mijn praktijk in Leuven, een ganse dag waarin ik zoveel  mogelijk van mijn inzichten met jou deel en jij als ouder mag ervaren hoe het ook anders kan. Zelfzorg krijgt een heel nieuwe betekenis.

Heb je nog vragen of bedenkingen, stuur  me dan zeker een mailtje. Ik help je graag verder!
 
Hartelijke groeten
Joke